اینکه واقعاً دوسِت داشته باشه، صداتو بشنوه، زیباییِ آرامشهاش از رهاییِ آزادیهات بهتر باشه، و بخواد باهات یه آیندهی واضح بسازه، خیلی فرق میکنه با وقتی که یکی میخواد باهات یه داستانِ رومانتیک بنویسه و تبدیلت کنه به یه خاطرهی غمانگیزِ عاشقانه که تمامش رو عملاً میشه در جملهی "تلاش کردیم و نشد" خلاصه کرد.
من اوّلی رو به دوّمی ترجیح میدم.
نوید خوشنام
- ۰۳/۱۲/۲۵